SEGI ZUREN BIHOTZA

Erle batek ziztatu izan balio ; jaiki ote zitekeen hain azkar? Zer bururatu ote zitzaion , ba, hari bat-batean?
Loreak!! Eta ordu batzuk besterik ez dira geratzen ezkon zezan…

Bost urteko neska bat besterik ez zen. Hiru urte bete zituenetik, Kristiñek, etxean, ez zituen oihuak, garrasiak eta irainak ez ziren ezer gehiago entzuten amaren ahotik. Inoiz ere ez zuen “laztan” edo “maite zaitut” hitzik entzun.Egunero jasan behar zituen astinduak eta baita ostikadak ere emakume hartatik. Neskatoak berak ere, ez zuen andre hori amatzat hartzen.
Bera ez zuen maite.
Bere aitarekin batera ere bizi ziren, baina honi ere, ez zion estima askorik, agian bere koldarkeriagatik. Ez zen kapaza, emakumea jotzen zuen bitartean ezer esateko, bera bakarrik, buruz behera egoten zen eta ez zuen tutik ere esaten.Ez zuen ezer egiten. Emakumeak zioena baieztatzen zuen beti, eta gura zuen nahiki guztiak erosten zizkion.
Esan beharra dago, botere nahiko handiko familia zela.
Egoitza izugarri batean bizi baziren ere, eta neskak jostailu pila bat izanda ere, ezin zen zoriontsu bizi, berak gurasoen maitasuna behar zuen bere bizitza berregiteko.
Hamar urte betetzean, aitak, etxetik joatea erabaki zuen, beste neska gazte batekin alde egin zuen. Kristiñek izugarri poztu zen beraz, horrela, sorgin itsusi horretaz alde egin ahalko zuen.
Baina aitak alde egitean, gauzak txarrago jarri zituen. Amak gogorrago aritu zen neskatoarekin eta ohiuak eta irainak ugariagoak ziren etxean.
Hamahiru urte betetzean,, amak, neskatoaz desegitea erabaki zuen, eta barrukoen etxe batera eraman zuen, mojen komentu batera. Hori izan zen amak, hoberen egin ahal zuen gauza izan zen. Kristiñeren urterik goxoenak izan ziren. Bertan ikasketak egin zituen, eta hainbat gauza egiten irakatsi zieten mojek. Baina arazoa, neskak hamazortzi urte bete zituenean izan zen. Adin nagusikoa izanda, ikasleak, komentutik alde egin behar dute. Baina Kristiñek, ez zuen inora joateko tokirik, eta amarengana ez zuen joan nahi, horregatik, Josefa ahizpak, ideia bat proposatu zion, eta neskak bi bider pentsatu gabe, baietza eman zion. Kristiñek, erlijiorako bidean sartuko zen, monja izango zen.
Dena betiko moduan joan zen, aldaketa bakarra, zera izan zen, lehen ikaslea bazen ere, orain irakaslea zen, eta bere moduan haurtzaro erreza izan ez zuten umeei erakutsi behar izango zien.

Dena hasi zen, hogei urte berri eginak zituenean…
Egunero, zortzietan puntu-puntuan, elizara joaten ziren ikasle guztiekin batera, otoitz egiteko eta baita bekatu baten bat izanez gero bekatuak aitortzeko.
Osteguna zen, udazkeneko goiz zoragarri bat egiten zuen, eta goizero bezala, ume guztiak elizara joan ziren. Kristiñek, bekatuak aitortu behar zituen eta aitorlekura joaterakoan eta apaizaren ahotsa entzuterakoan, ohartu egin zen, ez zela betiko apaiza.
Moja bati galdetu zion eta azaldu zuen, Matias apaiza, gaixorik zegoela, eta bere ordez, beste abade bat jarri zutela.
Abade berria, abade gazte bat zen, Hemeretzi urte zituela, erlijio munduan sartu ohi zen eta hogeita hamar urte zituen. Kristiñek, aitorlekura joan behar izan zuenean, oso eroso sentitu zen abadearekin hitz egiten. Bere ahotsak, lasaitasuna transmititzen zuen eta apaiz onbera eta atsegina zirudien. Bi gazteak egunero hitz egiten hasi ziren eta denbora gutxian konfiantza handia hartu zuten. Adinaren diferentzia handia izan arren, oso ondo ulertzen zuten elkar eta ia beti ideiak antzekoak zituzten.
Hainbeste zen hartu zuten konfiantza, gau guztietan, loak hartu baino lehen, Iñaki abadeak, Kristiñek bisitatzen zuela, eta neskatoaren logelan, hitz eta hitz aritzen ziren berandu arte. Askotan, erlijioan sartu baino lehenago zuten bizitzaz, mintzatzenzuten baina hala ere, gehien hitz egiten zuena, Iñaki zen, Kristiñek, ez baitzuen oso gustoko horretaz hitz egitea.
Mutilak azaldu zion, ekonomikoki, arazo oso larriak izan zituela eta ez zuela bizitza erraza eduki.
Heldu zen eguna, eta Iñakik, Kristiñeri, galdetu zion bere haurtzaroari buruz.. Neskatoak, hain eroso sentitzen zen, asko kostata, baina guztia azaldu zion.
Mutilak oso harrituta gelditu zen historia entzutean, eta bere euskarria erakusteko, orakada sentikor bat eman zion. Euskarri horren berotasuna, hain zen indartsua, Kristiñek negarrez hasi zela. Iñor ere ez, ez zion hain orakada botereduna eman, eta horrek bere barnea bigundu zuen. Mutilak neskaren malkoak ikusita berriro ere oratu zuen eta pentsatu gabe besarkatu egin zuen musu izugarri batekin bukatuz.
Musu hori, egin izan ez zuten hutsik larriena izan zen, bai neska eta bai mutilak, jainkoarenganako araurik larriena apurtu zuten…
Hala ere, gazteei ez zien momentu hartan ezer ez axola, elkarri besarkatzea, begiratzea eta bestearen gorputza sentitzea zen momentu horretan inporta zieten gauza bakarra.
Gau hartzan, neskatoak ezin zuen lo askorik egin, ideiak eta sentimenduak nahastuta zituen. Iñaki maite zuen, baina hala ere, ez zien hainbeste lagundu zien mojei huts egin nahi.
Txarto zegoen, eta egin ez zekien momentu guztietan, argazki bat hartzen zuen, asko lagundu zion moja baten argazkia. Moja horrek, amak bertara eraman zuenean, gehien lagundu ziona izan zen, baina zoritxarrez, neska hamazazpi urte zituela, hil egin zen.
Gau hartzan, moja horrekin amets egin zuen. Lorez betetako toki eder batean zegoen, bere ondoan, moja atsoa zegoen, eta behin eta berriro errepikatzen zion esaldi bera: “ segi zure bihotza…”
Hurrengo egunetan, Iñakirekin hitz egin zuen. Biak elkarrekin igaro nahi zuten euren bizitza osoa eta elkarri biziki maite zuten.
Aste batzuk geroago, mojekin hitz egitea erabaki zuten, eta dezepzio askorekin baina baita hoberena desiratuta, agurtu zituzten gazteak.
Komentutik irtetean, Kristiñe oso arraro sentitzen zen, baina hala ere, oso pozik zegoen, eta guztia ondo joango zela susmatzen zuen.

…urte bat pasatu zen komentutik irten zirela, eta ordu batzuk besterik ez ziren falta ezkontzeko…

TRAFIKOA HIRIETAN

Zarata, estresa, kea… hauetako baten batek zeozer ona al dakar? nik behintzat, uste dut ezetz.

Lehenik eta behin, argi utzi nahi dudana, hauxe da, hirietan dagoen trafikoaren aurka nago.

Ikertzaileek egindako ikerketen arabera, Euskal Herriko familien %50-ak dauzka bi auto edo gehiago, horrek kutsadura gehiago dakar eta denon artean, atmosferan dagoen zuloa gero eta handiago egiten ari gara.

Beste alde batetik aipatu beharra daukat ere, oso faktore garrantzitsu bat, nork ez ditu ikusi autoak espaloi gainean aparkatuta? Gero eta gehiago ikusten ditugu, eta pertsonok, nondik pasatuko gara?Alkateak dioen bezala, aparkalekuak horretarako daude, eta ezin dira kotxeak edozein lekutan utzi. Hala eta guztiz ere, uste dut,haiek, ez dutela erru osoa, aparkaleku gehiago egingo balute, ez zen horrelakorik gertatuko, baina horrek ere, desabantaila dakar, aparkalekuak egitea ere, kutsadura gehiago ekarriko luke.

Garraio publikoa ere, oso ondo dago leku batetik bestera joateko, adibidez autobusa, edota trena ere, kostu gutxiko garraioak dira, eta horrekin, guztion artean gure ingurugiroa apur bat gehiago zaintzeko aukera dago.

Hala ere,aipatu beharra daukat, mundu guztiak esaten duena, automobila edukitzeak, abantaila handiagoa dakarrela, adibidez,

Distantzia handiko traiektuak egiteko denbora gutxian eta baita egun txarra eginez gero, eta euria bada, autoa hartu, eta joan behar zaren lekura joateko aukera dago problemarik gabe.

Orokorrean, nire iritzia da, trafikoa hirietan egotearen aurka nago, zarata eta estres handiak ez baitakar ezer onik inorentzako, hobe da oinez edo bizikletaz joatea, bai guretzako eta baita ingurumenerako ere.

1 BATXILLERRA

Egunon guztioi, hemen nauzue berriro ere,
nire lanak zuei aurkesteko prest.
Besterik gabe, espero dut, zuen gustokoa izatea.